Wonderen bestaan

In ieder mensenleven gebeuren voorvallen die je op z’n minst tot nadenken zouden moeten zetten. Soms beangstigend, omdat iets in jezelf bepaalde mogelijkheden niet wil inzien omdat het het jarenlange denkbeeld of indoctrinatie van geslacht op geslacht (ouders op kind) op losse schroeven zet. Soms worden bepaalde voorvallen bewust onderdrukt omdat het bevattingsvermogen te boven gaat.

Gelukkig ben ik opgevoed met een open mind. Niet aan een geloof gebonden of geïndoctrineerd met voorgeprogrammeerde axioma's, voel ik mij vrij om over alle zaken die mij voorvallen of waar ik mee te maken krijg en open, objectief beeld te hebben. Ik probeer nooit te oordelen of veroordelen maar een gebeurtenis te nemen zoals zij zich voordoet en van alle mogelijke kanten te bekijken. Door niets uit te sluiten, komen soms zaken naar voren die onwaarschijnlijk lijken maar wellicht toch mogelijk zijn. Mijn lijfspreuk blijft dan ook: “If you eliminate all possibilities, whatever remains, however improbable, must be the truth.” Voor de goede lezer: Jawel, het staat ook in mijn boeken en mijn lijfspreuk is van origine van Sir Arthur Conan Doyle (1859-1930)

Misschien nu ik ouder word, zijn het steeds meer de geestelijke zaken die mijn interesse hebben. Materiële zaken zijn plezierig maar hebben voornamelijk een waarde voor korte duur. Geestelijke zaken lijken de eeuwigheid te hebben.

Terugkijkend over mijn leven tot zover, filosofeer ik veelvuldig over het bestaan van de mensheid. Hoe zijn wij ontstaan? Waarom bestaan we überhaupt?  

Een deeltje van mijn gedachtenkronkels wil ik hier met de lezer delen en ik daag je uit daarover ook eens na te denken en te becommentariëren op mijn website, eventueel anoniem.

Rond 1986 ben ik naar India geweest met een vriend om Bhagwan te bezoeken en te mediteren. Eigenlijk gewoon om mijzelf te leren kennen. Op een avond, na een meditatieve dag in de Ashram, (de leefgemeenschap van de Sannyasins, de volgers van Bhagwan) liepen wij over een oude brug. Onder de brug lagen treinrails. We bleven even stilstaan op de brug een keken naar beneden zonder wat tegen elkaar te zeggen. Op gegeven moment zag ik een stoomlocomotief aankomen. Het harde, hoge kenmerkende gefluit van de locomotief sneed mij door merg en been. Erachter zaten zeker een tiental wagons, opgebouwd uit verticale houten latten met spleten ertussen. Ik hoorde een klaagzang en gekreun en zag tussen de spleten knieën en armen uitsteken van vele opgepropte mensen die zich in de wagons bevonden. Naast de langzaam rijdende loc liepen soldaten in Duits uniform in de pas met een geweer over hun schouder. De klaagzang en bedrukkende sfeer maakte op mij een afschuwelijke indruk. Ik rende angstig weg met het gevoel door de soldaten achterna te worden gezeten. Zo snel ik kon rende ik naar het hotel waar we verbleven. Mijn vriend rende even snel achter mij aan. In het hotel aangekomen, vertelde ik hem wat ik had gezien. Wij bleken tot in detail hetzelfde te hebben gezien. Of zich ooit in India zulke zaken hebben afgespeeld weet ik niet. Waarom wij dit zagen ook niet. Een feit is wel dat ik al vanaf het moment dat ik kon denken, altijd wist nooit in het leger te willen. Ik praat hier over mij op een leeftijd over een kind van een jaar of 3 dat nog niet eens weet wat het leger inhoud. Ik weet wel dat ik naar later bleek, het geluk had dat ik ‘broederdienst’ had en geen militaire dienstplicht had.

Inmiddels ben ik getrouwd en mijn vrouw en ik hebben een zeer goed ‘contact’. We kunnen elkaars gedacht vaak lezen. Dat begon al vanaf de dag dat ik haar een brief schreef en zij mij 11000 kilometer verderop een antwoord gaf in haar brief gericht aan mij, op mijn vragen in mijn brief die zij op dat moment nog niet hand ontvangen. Dit is altijd zo gebleven. Beiden wisten we dan ook vanaf dag 1 dat wij voor elkaar bestemd waren.

Wat hebben deze twee zaken met elkaar te maken?

Ik geloof dat de tijd niet zo vast ligt als het lijkt. Tijd is een dimensie waardoor wij ooit kunnen bewegen. Ik geloof dat een mens meerdere levens heeft en niet afhankelijk is van dat ene leven wat je nu kent: “en als je verkeerd leeft, hiervoor tot in de eeuwigheid verdoemd bent!” Ik geloof dat mensen steeds herboren worden en kunnen cq. mogen leren van de fouten die men in een vorig leven heeft gemaakt. Ik geloof dat de mensen, die je in een vorig leven hebt meegemaakt, in een nieuw leven weer tegenkomt, als broer, zus, echtgenoot of anders.

Ik ben er van overtuigd dat mijn vriend en ik elkaar in 40-45 ook al kenden en destijds in vijandelijk gebied, zijn achtervolgd door Duitse militairen en even na een brug, waarop wij het tafereel met het transport van gevangenen hebben gezien, zijn neergeschoten. Voor de goede orde: Ik heb daar geen trauma van. Sterker ik voel een sterke band met de Duitsers en ben daar graag op vakantie.

Omdat ik wist dat mijn vrouw ‘de ware’ zou zijn, ondanks haar op dat moment nog nooit te hebben ontmoet (ze leefde immers 11000 kilometer verderop), weet ik ook dat ik mijn leven, mijn geboorte zelf bepaal. Ik voel dat ik de hele tijdlijn van buitenaf heb kunnen bekijken en voor het instappen in dit leven gekozen heb. Dus ook tot mijn dood aan toe zelf heb bepaald wat ik wil doen. Het doel is mij niet precies duidelijk, maar ik voel dat ik een wezen ben dat meer is dan een lichaam in een driedimensionale wereld. Mijn geest kan zich door de tijden heen bewegen en materialiseert slechts op bepaalde punten in de tijdlijn.

Ik vind het daarom niet gek dat er mensen zijn die al vanaf hun geboorte weten dat ze zangeres, piloot, atleet of anderszins willen worden en dit ook worden. “het was voorbestemd!” Als je overtuigd bent van je kunnen, kan dat zijn omdat je, (al dit voordat je het leven inging) de hele levensloop al hebt bekeken.

Natuurlijk is alles hierboven speculatief en niet te bewijzen. Ik weet niet hoe ik toen zou hebben geheten en kan evenmin vertellen waarom mijn vrouw en ik een meer dan buitengewone band hebben. Wat ik wel weet is dat ik niet de enige ben die momenten heeft meegemaakt van déjà-vu, of zaken te weten die in het verleden hebben plaatsgevonden waar ik in dit leven niets van af wist of kon weten.

Voor mij is het leven een wonder. Een geest, intelligentie, spook, hoe je het noemen wilt, die op gegeven moment materialiseert, een leven heeft, dood gaat en weer opnieuw geboren wordt. Maar het leven (ziel) zit niet in het materiële lichaam vast. Het betreft een tijdelijke verbintenis om ervaringen op te doen, die wellicht in die andere tijdsdimensie niet mogelijk zijn. Wanneer houdt dit op? Ik denk op het moment dat wij niet meer de drang hebben om terug te keren naar deze aardse wereld. Zoals een kind met auto’tjes speelt en op gegeven moment ze loslaat en er niet meer naar omkijkt, zo zullen wij ook op een gegeven moment de aarde voorgoed loslaten, hebben getranscendeerd. Dat moment heet verlichting. Ja, dat heb ik in India opgestoken.

Blijft er voor mij nog een prangende vraag over: Waarom zou een intelligentie er voor kiezen om geboren te worden in een lichaam dat niet lang leeft of mismaakt is? Wellicht omdat iedere intelligentie af en toe ook een ‘pro-deo’ zaak moet aannemen….

                                                                                                            Auteur Tiberius Black